NORWESKI KOT LEŚNY

Choć jej nazwa kojarzy nam się nieco dziko, rasa ta już od stuleci zamieszkuje Norwegię, będąc mieszkańcem wiejskich farm i wiernym kotem domowym. Pochodzenie rasy pozostaje wciąż zagadką. Wiadomo tylko, że wykształciła się ona na drodze selekcji naturalnej w ciężkich warunkach północnych chodów. Przedstawiciel rasy norweskiej to mocny, wytrzymały kot z gęstym, podwójnym futrem. Zainteresowanie hodowców wzbudził on w latach 30. Zauważono jego wielkie podobieństwo do Maine Coona, wywodzącego się z farm północnoamerykańskiej Nowej Anglii.

CECHY FIZYCZNE

Duży, mocny, pół długowłosy kot z wyraźnie dwuwarstwową, szybko schnącą sierścią. Głowa w kształcie trójkąta, z długim, prostym profilem i mocnym podbródkiem. Uszy osadzone wysoko i otwarte, szerokie u nasady, z wystającymi z nich długimi włosami i rysimi pędzelkami na czubkach. Oczy duże i osadzone lekko skośnie. Dopuszczalne wszystkie barwy. Tułów duży, wydłużony i mocny. Tylne nogi dłuższe niż przednie. Ogon długi i puszysty. Sierść pół długowłosa, składająca się z wełnistego podszerstka i gładkich, nie przepuszczających wody i lśniących włosów okrywowych, porastających grzbiet i boki. Całkowicie porośnięty kot ma futrzasty gors, kryzę i "portki". Latem sierść jest znacznie krótsza. Wszystkie barwy i desenie są dopuszczalne - z wyjątkiem maści czekoladowej, liliowej i oznak typowych dla kotów syjamskich.


WADY (CECHY, KTÓRE DYSKWALIFIKUJĄ KOTA NA WYSTAWIE)

Krótki ogon lub krótkie nogi; okrągła lub kwadratowa głowa; małe uszy; małe rozmiary lub delikatna budowa.


USPOSOBIENIE

Inteligentny kot o czułej i otwartej, wesołej i zjednującej sobie otoczenie naturze. Cechuje go wrodzona ostrożność. Jest znakomitym łowcą i kotem pełnym temperamentu. Ceni sobie niezależność i lubi zażywać dużo ruchu. Nie nadaje się więc do życia w małym mieszkaniu.

Zdjęcia z książki .